Seyfettin Gürsel, Gökçe Uysal ve Ayşenur Acar
1990’larda erken emekliliğe izin veren düzenlemeler Türkiye’yi genç emekliler ülkesi durumuna getirmişti. 1999 yılından itibaren yapılan reformlarla bu sürdürülmez duruma çözüm aranmaya başlandı. TÜİK tarafından yayımlanan Gelir ve Yaşam Koşulları Anketi’nin verileri emeklilik yaşını geciktiren düzenlemelerin sınırlı da olsa etkisini hissettirmeye başladığını gösteriyor. 2006 yılından 2010 yılına 35 yaş ve üzeri emekli sayısı 5 milyon 800 binden 7 milyon 100 bine yükselmiş olsa da, veriler genç emeklilerin hem sayısının hem de payının düştüğüne işaret ediyor. Söz konusu dönemde 35-49 yaş grubunda emekli sayısının 941 binden 802 bine, emeklilerin bu nüfus grubu içindeki payının da yüzde 7,1’den yüzde 5,5’e gerilediği gözlemleniyor. Bu azalışta kadınların önemli bir paya sahip olduğunun altı çizilmelidir. 50 yaşın üzerinde ise emekli oranı artmaya devam ediyor.
Emeklilerin bölgesel dağılımına bakıldığında beklendiği gibi yüksek nüfusa sahip Batı bölgeleri öne çıkıyor. Buna karşılık, emekli yoğunlaşmasının göstergesi olarak emekli sayısının 35 yaş ve üzeri nüfusa oranını dikkate aldığımızda, en büyük emekli yoğunlaşmasının Doğu Marmara’da olduğunu, ardından da Ege bölgesinin geldiğini görüyoruz. En düşük yoğunlaşma ise, tahmin edilebileceği gibi, Doğu ve Güney Doğu’da gözlemleniyor.
doc. ArastirmaNotu155
pdf. ArastirmaNotu155